Anne-Wil Maris - Projectleider
4 mei 2020
Mijn woordenschat is in deze tijd niet alleen verrijkt met allerhande ‘Corona-tijd woorden’ en - clichés, (‘het zijn rare tijden…, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje…, het is allemaal zo surrealistisch …). Anderhalvemetersamenleving moest ik bij dit schrijven toch nog toevoegen aan mijn woordenlijst. Maar ook krijgen bestaande woorden of uitdrukkingen een nieuwe betekenis: “Er staat een gast in de lobby!”, “Zal ik even inbellen?” of “Ik zie je niet, hoor je mij?” Voor iedereen voor wie, net als voor mij, het online werken nog geen dagelijkse praktijk was, is deze tijd een nieuwe, frisse wervelwind door mijn agenda, onze werkwijze en in mijn hoofd. Mijn mailbox loopt over van de vragen uit het erfgoedveld en andere netwerkcontacten. Het schuurt: de mensen die relatief eenvoudig door deze tijd heen stappen, degenen die deze tijd gebruiken voor bezinning op de eigen rol en de maatschappelijke betekenis van je werk of de organisatie waar je werkt en tegelijkertijd het verdriet van mensen die wegvallen. Voor al deze mensen wil je er zijn.
Als programmalijn coördinator Netwerk sta je voor de opdracht om het netwerk te blijven verbinden, maar hoe doe je dat? En wil iedereen dat wel? Samen met Margo de Groot-Coenen organiseren wij de zogenoemde Erfgoedcafés voor heemkundigen, historici, archeologen en onderzoekers langs de Zuiderwaterline, de langste en meest gebruikte waterlinie in Nederland, die door onze provincie loopt van Bergen op Zoom naar Grave. Gemiddelde leeftijd van de bezoekers: ruim boven 65+. Op dit moment doen zij liniebreed onderzoek naar de inundaties en de gevolgen hiervan voor land en bewoners. Tijd om weer eens bij te praten! Dus organiseerden we 4 online Erfgoedcafés via het net geïnstalleerde Microsoft Teams. Waar voorheen geen haar op ons hoofd over nadacht, hebben we gewoon samen gedaan: in verschillende samenstellingen praatten we even lekker bij, deelden onderzoeksresultaten en nieuwtjes en maakten we nieuwe afspraken. Het was een feest om elkaar te zien, te horen en kennis en nieuws te delen.
Het laatste café werd bezocht door meer dan 15 deelnemers tegelijkertijd, maar ervaren als we inmiddels waren, legden we deze vuurproef samen met glans af. Het bracht ons inspiratie en energie om door te gaan. Een wenkend perspectief hoe we dit prachtige project samen weer wat verder kunnen brengen. Over drie weken zien we elkaar weer online en we maken een afspraak voor een collectieve borrel. Daar heb ik nu al weer zin in! Deze werkwijze houden we erin, ook ‘post-Corona’. De waarde van online werken is duidelijk: het kost minder tijd, het is milieuvriendelijk en als je het goed organiseert is de uitwisseling verrassend effectief. En, als we elkaar dan weer ‘in het echt’ kunnen zien, is dat een mooie aanvulling op het prachtige onderzoekstraject dat we samen lopen.
Klik hier om de website van de Zuiderwaterlinie te bezoeken.